دکتر علی شریعتی :

پنج شنبه 92/7/11 — azadnagar - نظر بدهید

دکتر علی شریعتی :

به نظر من، بزرگترین و قویترین و ریشه دارترین عوامل فرهنگی و تربیتی که این حالت ذلت پذیری را در ما پدید آورده و شخصیت انسانی و اجتماعی ما را به کلی فلج کرده است، دو عامل است ، این دو عامل یکی ادبیات ماست و دیگری مذهب ما.

ادبیات ما بیشتر در شعر تجلی دارد و عر ما بیشتر در غزل و غزل ما مجموعا عبارت است از آه و ناله ها و زاری و زوزه های ذلت آور و رقت بار عاشق برای جلب نظر معشوق. یک بار هم در شعر ما سابقه ندارد که یک معشوقی برای عاشق خویش کوچکترین ارزش انسانی – حتی در حد یک موجود زنده ، در حد یک جانور – قائل باشد ... عاشق همیشه یک پفیوز بدبخت روزگار سیاهی است که تنها و تنها از طریق استرحام می خواهد در دل سنگ و بیزار معشوق راهی پیدا کند و از بس ناله کند  و عجز و لابه کند و مثل گدا، مثل سگ، سر کوی معشوق بایستد و خاک راهش شود و گرد پایش گردد تا شاید بر کفشش بنشیند!

و مذهب ما نیز چنین است. بر خلاف اسلام که همه بر عمل صالح تکیه دارند و بر خلاف تشیع علوی که عمل به ارکان را در تعریف ایمان وارد کرده است – و این یکی از خصوصیات شیعه در برابر اهل سنت است....

در انتظار منفی شیعه صفوی، هر عمل اصلاحی را در عصر غیبت، از قبل محکوم به شکست می داند و مغایر با سنت الهی و جبر تاریخی که به سوی جهانگیر شدن فساد فردی و ظلم اجتماعی پیش می رود!

و اعتقاد به شفاعت نیز – در تلقی غیر شیعی آن، که اکنون هست – هر کسی را از ارتباط مستقیم با خدا و امید به اراده و عمل و عبادت و خدمت و کسب فضیلت خویش برای رستگاری، محروم و مایوس ساخته است ....

منبع : کتاب با مخاطبهای آشنا ص 15